11 lipca br. mija 70. rocznica apogeum zbrodni wołyńskiej, w wyniku której na Wołyniu i w Galicji Wschodniej w latach 1943-44 zginęło ok. 100 tys. Polaków, zamordowanych przez oddziały Ukraińskiej Armii Powstańczej i miejscową ludność ukraińską.Na mocy rozstrzygnięć, które nastąpiły w czasie konferencji rozpoczęto mordowanie Polaków, którzy zamieszkiwali tereny należące w mniemaniu narodowców do Ukrainy.
Jednym z najbardziej dramatycznych wydarzeń związanych z rzezią wołyńską była tzw. krwawa niedziela.
11 lipca 1943 bojownicy UPA zaatakowali jednocześnie 99 miejscowości zamieszkiwanych przez Polaków. Ich mieszkańcom zablokowano drogę ewentualnej ucieczki i rozpoczęto przelew krwi. Ludność mordowano przy użyciu siekier, młotków, noży czy broni palnej.
Objęła nie tylko Wołyń, ale również województwa lwowskie, tarnopolskie i stanisławowskie – czyli Galicję Wschodnią, a nawet część województw graniczących z Wołyniem: Lubelszczyzny (od zachodu) i Polesia (od północy). Czas trwania Zbrodni Wołyńskiej to lata 1943–1945.
Dla polskich historyków zbrodnia wołyńska z lat 1943-45, która swoim zasięgiem objęła także tereny południowo-wschodnich województw II Rzeczpospolitej, była ludobójczą czystką etniczną, która pochłonęła ok. 100 tys. ofiar.
Dla badaczy z Ukrainy zbrodnia ta była konsekwencją wojny Armii Krajowej z UPA, w której wzięła udział ludność cywilna. Ukraińcy podkreślają, że w czasie II wojny światowej obie strony popełniały zbrodnie wojenne, ponieważ polska partyzantka podejmowała akcje odwetowe. Strona ukraińska ocenia swoje straty na 10-12, a nawet 20 tys. ofiar, przy czym część ofiar zginęła z rąk UPA za pomoc udzielaną Polakom lub odmowę przyłączenia się do sprawców rzezi.
cz.info.pl
