Biografii Marii Skłodowskiej-Curie nie obejmują prawa autorskie. Przynależy ona do strefy publicznej. Możemy jej używać. Maria jest twarzą feminizmu, kobietą-mitem, produktem.
Podobnie jak inne ikony popkultury – Madonna, Marilyn Monroe, Superman – kształtuje zbiorową wyobraźnię. Czy jednak nasza bohaterka chciałaby ją współtworzyć jako świadoma jednostka?
Wydaje się że o kulturze konsumpcji powiedziano już wszystko. Proces ten nabierał rozpędu przez kolejne dekady XX i XXI wieku, a jego bezpośrednią konsekwencją stało się nieodwracalne przekształcenie świata, w którym żyjemy.
Społeczeństwo rynkowe oparte o ciągły rozwój gospodarczy okazało się kolejną utopią dochodzącą właśnie do przysłowiowej ściany. Skutkiem jest wydrenowanie zasobów naturalnych, globalne zmiany klimatu i lęk o jakość życia kolejnych pokoleń. Młoda generacja artystów, której głosem jest także Barbara Jura, podejmuje temat dewastacji środowiska opierając się na swej wrażliwości, czerpiąc ze zmaterializowanych w zwałach śmieci obaw.
To sztuka zaangażowana, wypowiadająca się z bezpośredniością, mocno i bez ogródek. Ten szczery przekaz odczytuje się jako manifest ekologiczny wyrażony językiem artystycznej metafory. Jest on bliższy językowi aktywistów aniżeli filozofów, w końcu żyjemy w świecie, w którym wielka pacyficzna plama śmieci – dryfująca wyspa tworzyw sztucznych, tuż obok topniejących lodowców stała się smutnym symbolem współczesnej kultury.
Reakcje pomiędzy Jednostkami zachodzą nieustannie zarówno w przyrodzie jak i naszym życiu. Zwykle reakcja zachodzi w stabilny sposób, a jej efekty równoważą się z pierwotnymi składnikami. Niektóre procesy są jednak wyjątkowo gwałtowne.
Antymateria jest substancją niezbadaną i tajemniczą, przypisywano jej w przeszłości mityczne wręcz znaczenie. Nie jesteśmy w stanie zrozumieć niektórych aspektów nauki, jak i funkcjonowania społecznego. Największy problem pojawia się, gdy w nauce pojawia się coś niezbadanego, a w życiu – niepoznanego. Podążanie, według właściwego schematu, bezbłędnie i bez strat, bywa czasem niemożliwe. Dzieje się to zazwyczaj w zróżnicowanym tempie i zmiennych okolicznościach, na które nie zawsze mamy wpływ.
Wystawa zaprezentowana dwadzieścia lat po obronie przez Autora dyplomu na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie – w 2001 roku. Rocznica ta skłoniła Jacka Sztukę do przygotowania wystawy retrospektywnej.
Retrospekcja, według słownikowej definicji, to wysiłek przypominania sobie przeszłych zdarzeń lub przeżyć, tego co było i może być obecne już tylko w obrazach, poprzez uruchomienie mnemonicznej wyobraźni. W przypadku Jacka Sztuki różnorodne doświadczenia życia już zostały przez niego ucieleśnione w materialnych obrazach, a proponowana ekspozycja łączy je ze sobą na swoistej scenie, jaką jest sala wystawowa, i w efekcie ukazuje Życie w obrazach.
Zaglądając do wnętrz(a)ności poszukuję Cię. Macam kiszki, dotykam serca, masuję nerki, gniotę wątrobę i ściskam płuca. Mózg wybucha.
Gdzie, o gdzie jesteś Duchu?
Cały czas umykasz przeciskasz się pomiędzy bebechami, a ja próbuję Cię złapać.
Nigdy mi na to nie pozwolisz...
Wystawa dzieł siedmiu Artystek, które doskonale rozumieją, że jesteśmy osadzeni w doświadczeniu w bezpośredni, cielesny sposób. Ciało jest konkretem, jest tu i teraz a jednocześnie stanowi podstawę i ramy zdarzeń, przeżyć.
Wystawa obejmuje 40 tablic z zestawami fotografii z ostatnich 8 lat życia o. Jerzego Tomzińskiego poprzez które autor, jako jedyny fotograf ma stały dostęp do Ojca Jerzego
Wystawa ma przybliżyć mieszkańcom Polski, Województwa Śląskiego oraz Powiatów Częstochowskiego i Kłobuckiego postać Ojca Jerzego Tomzińskiego, młodego duchem i ciągle aktywnego, legendarnego 103-letniego paulina, trzykrotnego przeora Sanktuarium na Jasnej Górze i dwukrotnego Generała Zakonu Ojców Paulinów. Autor wystawy z przykrością zawiadamia, że w nocy 14 listopada zmarł o. Jerzy Tomziński.
Do projektu Apostolis Anthimos Quartet zaprosił doskonałych instrumentalistów młodszego pokolenia. Saksofonista Olaf Węgier, jeden z filarów projektów EABS i Błoto, to artysta o zaskakującej inwencji i niepowtarzalnym brzmieniu.
Piotr Matusik z szacunkiem spogląda na dorobek największych pianistów w świecie jazzu, proponując swoją autorską wizję, łączącą akustyczny fortepian i stosowane z rozwagą syntezatory. I wreszcie Robert Szewczuga – pracujący z Apostolisem najdłużej, bo od początku XXI wieku. Wszechstronny basista, który zagra wszystko to, co potrzeba. I dokładnie tyle, ile potrzeba.
Bałtroczyk twierdzi, że początek jest ważny, być może nawet ważniejszy od końca. Choć dobrze, gdy koniec jest równie miły jak początek. Zatem ważne, by dobrze zacząć.
Bałtroczyk zaczyna niebanalnie od: "Dobry wieczór Państwu, nazywam się Piotr Bałtroczyk i jestem atrakcją, a Wy jesteście dla mnie atrakcją, bez Was czułbym się jak w domu, samotny i niepotrzebny''.
To właściwie jedyny powtarzalny fragment wieczoru, w którym macie szansę uczestniczyć. Co nastąpi po: "Dobry wieczór Państwu", jest również zagadką dla Bałtroczyka. Inwigilowany przez nadobną dziennikarkę (a jest na nadobność wrażliwy) przyznał kiedyś, że ma głowie jakieś 7 godzin monologu i nieustanną zagadką jest dla niego, co wybierze z tajemnych szufladek umysłu Bałtroczyk Estradowy.
